Onu üzüldüğünü bile bile üzmeye devam ediyordu ve bunu yaparken hiçbir şey hissetmiyordu. Belki hissediyordu ama bu his o kadar zayıftı ki bunu algılayamıyordu... İyi olan şeylerde vardı: Artık sorununu biliyordu. Çözümünü bilmese de en azından artık sorununu biliyordu ve bu ona yetiyordu...Kalktı. Ağır ağır yürümeye başladı. Gökyüzüne baktı ve gözlerini kapayıp derin bir nefes aldı. Rahatlamıştı. Kahkaha atarak koşmaya başladı. Koştu, koştu, koştu ve sonunda atladı... Uçuyordu özgürdü artık... Havadayken karnına bir şeyler oturdu ve bir anda tüm bedeni buz kesildi. Gölün buz gibi suyuna kendini bıraktı...

yalnızdı yine...her zaman olduğu gibi...

"neden?"